Z jedzeniem mięsa wiązała się niegdyś wina, którą pozwalał wyrazić i poniekąd zmazać rytuał. Dziś znika nam ona sprzed oczu tak jak zabijanie zwierząt, będące obecnie zaawansowanym technologicznie procesem przemysłowym, w którym wszelkie drastyczne sceny są nam oszczędzane, a końcowy produkt kusi pięknie zapakowany z półek sklepowych. A przecież mięsożerność powinna obciążać nasze sumienia dzisiaj o wiele bardziej niż kiedyś. Przekonują o tym względy zdrowotne, różnorodność dostępnych pokarmów oraz dane ekonomiczne pokazujące, jak bardzo kosztowna dla naszej planety jest masowa „produkcja mięsa”. Przede wszystkim jednak osądza nas to, jak dużo już o zwierzętach wiemy i jak niewiele z tej wiedzy wyciągamy wniosków. Czy mięsożerność przystoi jeszcze współczesnym ludziom?

Niestety, o faktach dyskutuje się w Polsce znacznie trudniej niż o przeświadczeniach. Jak trudna jest dyskusja, widać również na przykładzie problemu, który podejmujemy w Temacie Miesiąca. Debata o uboju rytualnym nie jest oczywiście dyskusją li jedynie religijną, choć wątki religijne odgrywają w niej ważną rolę. Niemniej jednak na jej przykładzie dobrze widać, w jaki sposób nasze uprzedzenia i głęboko skrywane lęki manifestują się pod pozorem odwołań do faktów. Przede wszystkim jednak na przykładzie tej debaty można wyraźnie dostrzec, że im bardziej stajemy się świeccy, tym nasze dyskusje o religii są niższej jakości. Ta prawda dotyczy także katolików; wbrew pozorom laicyzacja nie obejmuje jedynie osób niewierzących. Dyskusja o zabijaniu zwierząt jest – jeśli chodzi o zasób potrzebnej wiedzy – szczególnie wymagająca.